Shanita Doerga: ”Er is een Hemelse Vader, Die naar ons omkijkt en Die een persoonlijke relatie met ons verlangt.”

Shanita Doerga woonde als kind met haar vader, moeder en haar broer in de Bijlmer in Amsterdam. In huis was er altijd herrie, voornamelijk veroorzaakt door haar vader. Al jong leerde ze op haar hoede te zijn en haar voelsprieten aan te zetten. Haar vader dronk veel alcohol, gebruikte coke en was gewelddadig naar haar moeder toe. Ze was zes jaar toen ze boven zat te spelen en beneden een noodkreet van haar moeder hoorde. Ze wist direct dat het mis was.

In shock, haar hele lijf verstijfd, hoopte ze dat het een nachtmerrie was waaruit ze wakker zou worden, terwijl ze zich maar al te goed besefte dat het de realiteit was.

Voor een tijdje woonde Shanita vervolgens met haar broer bij juf Yvonne. Tot er een geschikt pleeggezin was gevonden en ze naar Bloemendaal verhuisde. Het was een veilige plek, met liefdevolle en oprechte aandacht. Voor het eerst ervaarde ze harmonie en structuur in huis.

De dagelijkse realiteit buitenhuis was echter heel confronterend. ‘’Mijn huidskleur verraadde dat mijn situatie anders was, dat ik anders was. Vragen over mijn afkomst, mijn roots, waren ontzettend pijnlijk en brachten mij terug bij mijn trauma. Mijn (pleeg)ouders waren ontzettend begripvol en deden echt wat in mijn belang was. Bijvoorbeeld toen ik ze vroeg mij niet meer bij de deur van de school af te zetten, omdat anderen ons dan zouden zien en vragen konden gaan stellen.’’ Dit was ontzettend lief, maar tegelijkertijd was het onmogelijk alle situaties voor te zijn. Dit zorgde voor een steeds opduikend gevoel van paniek en angst. ‘’Van buiten oogde ik rustig en probeerde het te verbloemen, maar van binnen was het ontzettend pijnlijk.’’

Onbewust groeide er een enorme drive om te presteren. ‘’Ik wilde alles vooral heel erg goed doen. Het kwam niet in mij op om ‘nee’ te zeggen, ik wilde van betekenis zijn. Belangrijk voor mij was dat mensen niet boos zouden worden, omdat het voorbeeld uit mijn jeugd was dat dat tot de dood leidt. Dan maar in tien bochten wringen. Ik haalde er ook heel veel plezier en eigenwaarde uit, het was mijn brandstof.’’ Iedereen kon voor hulp bij haar aankloppen, naast haar werk deed ze ook veel vrijwilligerswerk in binnen- en buitenland. Er was eigenlijk niets wat ze niet deed. Totdat ze op een dag wakker werd en niet meer kon lopen. ‘’Mijn lichaam zei: ‘Ho, stop, de weg die je nu bewandeld is niet de juiste.’ Dat wist ik ook wel, maar al mijn pogingen om het anders te doen, leidden tot niets.’’

Deze wake-up call gaf Shanita de moed om haar koers te wijzigen. In haar vrije tijd deed ze al veel met coaching en training. Nu besloot ze daar volledig voor te gaan en daarmee zelfstandig aan de slag te gaan. ‘’Ik ben altijd erg bezig geweest met persoonlijke ontwikkeling, licht en liefde. Van alles heb ik uitgeprobeerd: ademsessies, plantmedicijnen, opleidingen, etc. Terwijl ik positieve feedback kreeg, groeide er in mij een steeds groter wordende leegte.’’

Ondertussen ging het financieel niet goed. Een aantal investeringen pakten verkeerd uit, met de coronacrisis liep het aantal klanten terug en doordat de regels continue veranderden ontving Shanita een fikse boete op de mat. ‘’Nadat ik de brief had gelezen en in bed lag, gebeurde zowel in mijn lijf als in mijn hoofd exact hetzelfde als dat moment toen ik zes was. Ik verstijfde en kon alleen maar denken ‘dit is niet waar, dit gebeurt niet, dit had ik moeten voorkomen’. Twee dagen later zou ik gaan koudwaterzwemmen met een vriendin. Zij had afgezegd en ik ging als vanouds alleen. Het was vrijdagochtend 1 oktober 2021, ’s ochtends vroeg, donker, het waaide en het regende. Ik voelde me hopeloos en voordat ik het door had zakte ik door mijn knieën en richtte mijn gezicht naar de hemel. Ik wist niet tegen wie ik het had, maar zei: ‘Ik weet het niet meer. Ik heb alles geprobeerd. Wijs me de weg, geef me een signaal, ik ben er en ik zal luisteren, help me’. Ik wist dat ik het niet tegen het universum had, waar ik een paar jaar mee gecommuniceerd had in mijn spirituele reis, ik had het tegen de allergrootste macht. God flitste toen door m’n hoofd.’’

Er volgde een periode van bijzondere gebeurtenissen, waaronder een bezoek aan familie van haar moeder in Suriname. Ongeveer vier maanden later ontving Shanita het bericht dat haar vader in het ziekenhuis lag. ‘’Ik ben er heen gegaan. Ik voelde mij zeker en vastberaden om hem te zien na 31 jaar geen contact met hem te hebben gehad. Hij keek mij aan, maar toonde geen interesse in mij. Het gaf mij een gevoel van opluchting en bevrijding, het maakte niet uit wat een ander van mij vond. Daar waar ik mijn hele leven heb geschreeuwd om erkenning door goed te willen doen, gebeurde hier iets heel krachtigs in mijn hart.’’

Op 16 juli 2022 zegt een vriend af voor een afspraak. Omdat het prachtig weer buiten is besluit Shanita een rondje in het park te lopen. Daar wordt ze aangesproken: ‘Er begint zo meteen een genezingsdienst, je bent van harte welkom.’ Ze wist dat ze even zou gaan kijken, maar wilde eerst even verder wandelen. Terwijl ze doorloopt, spreken een paar voetballende jongens haar ook aan: ‘Wel komen hoor’. Aan het einde van haar rondje sluit ze aan. ‘’Ik dacht meteen: dit klopt! Dit is de waarheid! Bij de oproep ging mijn hand omhoog en een vrouw ging samen met mij bidden. Na deze dienst werd ik uitgenodigd voor de dienst van zondag en toen ik daar kwam werd het lied Jezus, mijn redder gezongen. Het horen van een aantal woorden sprak zo tot mijn hart. Dat waren: mijn Schuilplaats, mijn Trooster, Veilige Toren van kracht. Dit was waar ik mijn leven lang naar op zoek ben geweest.’’

Shanita deelt nu, tijdens een verhalenvoorstelling in samenwerking met Kenter Jeugdhulp afdeling Pleegzorg haar verhaal. ‘’Ik heb gestreden, alles uitgeprobeerd, maar was nog altijd op zoek naar erkenning en blijvende vervulling. Die zoektocht was na de eerste kerkdienst meteen gestopt. Er is een Hemelse Vader, Die naar mij, naar jou omkijkt en Die een persoonlijke relatie met jou verlangt, opdat Hij jou van binnenuit kan veranderen. In Zijn woord staat Vertrouw op Hem en Hij zal een weg voor je banen. Daarom blijf ik dicht bij God en zijn mijn ogen op Hem gericht. Laat mij, met elk verhaal dat ik nu vanaf een podium mag delen, U alle eer en glorie geven.’’