Sahar: ‘’Ja, ik geloof’’

Sahar is een Iraanse vrouw, opgegroeid in een Islamitisch gezin waar de Koran nageleefd moest worden. De man des huizes nam de beslissingen. Eén daarvan was dat Sahar op vijftienjarige leeftijd, ze zat toen in de eerste klas, moest stoppen met haar school. Vier jaar geleden kwam ze in Nederland. Waar ze drie jaar met haar man en dochter in een azc heeft gezeten. Een jaar geleden kreeg ze een eigen plek in Haarlem en kon ze starten met Nederlandse les. 

‘’Als kind was ik een goede leerling. Ik kon heel goed leren en had vele toekomstdromen. Ik wilde graag naar de universiteit en advocaat worden. Ik vond het heel erg dat mijn vader mij van school haalde. Voor hem was de taak van een vrouw; thuis zitten, trouwen en kinderen baren. Ik was heel verdrietig en huilde altijd. Ik groeide op met het idee dat je alleen dichter bij God kon komen, door alle wetten na te leven, je aan alle regels te houden en het goede te doen. Ik dacht dat het een straf van God was, omdat ik niet goed genoeg was. Daarom probeerde ik mij nog meer aan alle wetten te houden, mijn hoofddoek heel goed te dragen, vaker te bidden en vaker naar de Moskee te gaan. Ik praatte veel met Allah, maar ik hoorde nooit iets terug. Hierdoor dacht ik dat Hij mij niet zag staan.

Toen ik 23 jaar was, besloot mijn vader dat ik moest trouwen met een man die ik niet kende. Ik haatte mijn vader, alle mannen en de Islam. Gelukkig was mijn man erg aardig. Nadat ik met hem getrouwd was, kreeg ik meer vrijheid. Toch zat ik nog altijd vol met wrok. Woede vervulde mijn hart en ik was altijd boos.

Op een nacht, het was twee dagen voor Kerst, kreeg ik een droom, van Jezus. Ik kende Jezus alleen als profeet. Niet als een God, die was gestorven en weer opgestaan. Alleen als de profeet Jezus, die was opgevaren naar de hemel. De Jezus in mijn droom zei tegen mij: ‘’kom, mijn kind’’. Ik wist niet wat die woorden betekenden. Ik vroeg mij af wat hij bedoelde met; mijn kind. Het was heel onbekend voor mij en heel vreemd. De volgende dag ging ik naar een kerk. In mijn stad was alleen een hele oude kerk. De dominee zei tegen mij: ‘’ga nu naar huis en kom over twee dagen terug’’.

Twee dagen lang was ik blij. Zonder te weten waarom of waardoor. Het voelde raar voor mij. 

Ik vond het heel bijzonder om in de kerk te zijn. Iedereen was blij en alle wetten waren anders dan ik ze gewend was. De mannen en de vrouwen zaten bij elkaar. Ze zongen in het Farsi, ze baden in het Farsi, de dominee preekte in het Farsi. In de moskee werd er veel gehuild en was alles in het Arabisch, terwijl onze moedertaal Farsi is.

Na de dienst sprak de dominee met mij. Hij zei: ‘’je bent altijd welkom hier’’. Ik kon alleen maar antwoorden dat ik niet goed genoeg was, een diep gewortelde gedachte die ik oprecht geloofde. Hij legde zijn hand op mijn hoofd en hij begon te bidden. Ik kreeg een heel bijzonder gevoel. Zoiets had ik nog nooit gevoeld. Hij gaf mij een Bijbel en hij nodigde mij uit voor de volgende dienst. Twee dagen daarna, had ik opnieuw een droom van Jezus. Dat was heel bijzonder.

Na deze dienst ging ik elke week naar de kerk. Na twee maanden preekte de dominee over vergeving. Ik voelde dat God in het bijzonder tegen mij sprak. Na de dienst ging ik opnieuw naar de dominee. En ik zei: ‘’na acht jaar, wil ik mijn vader vergeven’’. Hij vroeg aan mij: ‘’geloof je dat Jezus God is?’’ En ik zei: ‘’ja ik geloof’’. Hij bad met andere broeders en zusters voor mij.

Nadat ik tot geloof gekomen was, besloot ik om moeder te worden – terwijl ik altijd dacht dat ik daar niet goed genoeg voor was -, stopte ik met de pillen die ik van de psycholoog kreeg, maakte ik niet meer altijd ruzie met mijn man, kon ik mijn vader vergeven en van mijzelf houden.

Ik heb geleerd dat we niet met allerlei wetten en goede daden dichter bij God kunnen komen; dat kan alleen door ons geloof in Jezus. God houd van alle mensen. En God gebruikt ons. Ik kon niet naar school gaan, maar ben vandaag Bijbeldocent. Elke woensdag, heb ik Bijbel les via ZOOM met gelovige mensen uit Iran. En drie jaar lang heb ik elke dinsdag Bijbelles voor Iraanse en Afghaanse vrouwen in een kerk gehouden. We kunnen elkaar helpen en bemoedigen. Dat is het werk van de Heilige Geest, niet van mij. God gebruikt ons en versterkt ons.

We hebben één God en dat is Jezus. Dat geloof ik. En Jezus bekeerde mijn leven. We hebben hier vrijheid. We zijn vandaag vrij, om naar de kerk te gaan, de Bijbel te lezen, te zingen voor God en over Jezus te praten. Ik hoop dat iedereen kennis maakt met Jezus en Zijn liefde. Ik denk dat het mijn taak is om over Jezus te praten. En vandaag ben ik sterk, blij, vrolijk en voel ik mij vol van hoop. En ik weet, vandaag, ben ik waardevol voor God!’’

Sahar is een ontzettende krachtige en moedige vrouw. Met haar Instagram-pagina die als naam draagt: God is liefde, bemoedigt ze duizenden Iraanse vrouwen. ‘’Ik heb een grote droom voor mijn land. Dat is een belofte van God in Jeremia, daar zegt God: ‘op een dag, kom ik terug met kracht en troost’. De troost van Jezus komt in Iran’’ Daarnaast is ze betrokken bij de maandelijkse kerkdienst in Het Open Huis die in het Farsi georganiseerd wordt.