Rosa Barth: “Mama, ik heb Jezus gezien, riepen de kinderen.”

[column width=”1/1″ last=”true” title=”” title_type=”single” animation=”none” implicit=”true”]

Afgelopen Pinksterweekend werd op het festivalterrein van Biddinghuizen de conferentie Opwekking gevierd. Met 75.000 bezoekers op de zondag was het een uitverkocht festival. Ook Rosa Barth was er aanwezig.

“Feest! Ik ben in m’n eentje een dagje naar Opwekking gegaan met de vier kleintjes. Om 6.30 uur reed ik weg van huis en om 20.30 uur kwam ik verfrist en verzadigd weer thuis. Het is genieten om de kinderen enthousiast hun samenkomsttenten uit te zien rennen: “Mama mama! Ik heb Jezus gezien.” Die twee uurtjes samenkomst was het organiseren en gesleep met spullen en kinderen helemaal waard.

Het was doorzetten voor mij. Maar voor de kinderen betekent dit dat ze in ontmoeting met Jezus worden gebracht. Dat is me alles waard. En ik heb zelf nog een deel van Henk Stoorvogel kunnen meemaken die zondagochtend, erg inspirerend. Het samen zingen was al fijn, je wordt gedragen door de massa. Ik kon meeliften op de aanbidding van de anderen en dat hielp mij om mijn hart open te stellen voor God.

De zon scheen heerlijk warm en als ik mijn ogen dicht deed, beeldde ik mij in dat het Gods warmte was op mijn huid en dat het iets weerspiegelde van hoe het voor zijn troon moet zijn. In het geestelijke was ik op dat moment voor Gods troon en daar genoot ik erg van. Van de spreker leerde ik dat als we op een dag daadwerkelijk voor Gods troon staan, Hij ons niet vraagt waarom we geen Mozes waren, of geen Deborah, of welke Bijbelse held dan ook. Hij vraagt ons waarom we niet ons ware zelf waren, stralend en zichtbaar voor de wereld.
Waarom we ons lieten kleinhouden of tegenhouden door mensen, angsten of teleurstellingen uit het verleden. En het werd niet hardop gezegd, maar het was een woord van God in mijn hart, die zei: ‘Je kunt niet altijd de omstandigheden kiezen waarin je verkeert, maar je kunt wel kiezen of je er last van hebt.’ En dat is het!

Ik heb geleerd om wat ik aan pijn of angst nog bij mij draag onder ogen te zien, er dwars doorheen te gaan, om het vervolgens echt achter me te laten en niet meer als ballast mee te dragen. En toen begon de peuter te dreinen om een ijsje en moest de baby in de draagzak een voeding, dus dat was het verfrissende moment met God alweer… Maar zo zie je dat je in de korte tijd die je wel hebt om naar God te gaan, Hij dat gelijk beloont met allerlei diepgang.’’

[/column]