Robin: “Van zwart-wit naar kleur”

‘’Ieder leven kent zijn schaduwkanten, momenten waarop de wereld confronterend zwart-wit lijkt,” aldus Robin. “Voor mij begon dit al op jonge leeftijd, toen ik veel pijn en verdriet kende in mijn ouderlijk huis. Op mijn veertiende leerde ik op de kermis een jongen kennen, met wie ik bevriend raakte en al gauw werden we jongens van de straat.
Vluchten werd een overlevingsstrategie, een reflex die ik razendsnel ontwikkelde in een poging om te gaan met de vroege uitdagingen die op mijn pad kwamen. De verdovende middelen boden een tijdelijk respijt, een gevaarlijke sluier over een groeiende kwetsbaarheid.

Deze vroege lessen in ‘copingmechanismen’ leiden tot keuzes die niet gezond waren. De drang om de realiteit te ontvluchten bracht mij uiteindelijk naar Engeland. Daar, ver van huis, was mijn bestaan gereduceerd tot puur overleven. Ik zag en maakte veel mee. De impact van die ervaringen maakten dat ik nog verder wegzakte in mijn kwetsbaarheid. Op die manier ben ik in de prostitutie beland, waar een hele duistere wereld vol drugs, alcohol, verslaving, verlies van mensen en eenzaamheid de boventoon voerde. Mensen die mij in die periode vroegen wat ik deed voor werk, kon en durfde ik niet de waarheid te vertellen. Het maakte mij ontzettend eenzaam dat ik daar niet over sprak en het voelde daarom alsof ik alleen op de wereld stond.

Het leek alsof de levendigheid uit mijn leven was weggezogen. De reis door de diepe vallei van gebrokenheid duurde lang, het was een continu gevecht met mijzelf en de echo’s van mijn verleden. Ik heb vaak geprobeerd om een normaal leven op te bouwen, maar ik voelde me al snel onbegrepen. Als ik een normale baan vond, vond ik het moeilijk dat ik voor 15 euro per uur, iemand boven mij had staan. En als ik dan commentaar of kritiek kreeg, was de stap naar 300 euro per uur, zonder kritiek, snel gemaakt. Werk, mijn familie en mijn vrienden wisten niet dat ik met een geheim rondliep. Dat ik een dubbelleven leidde.

Ik had gehoopt dat iemand begreep waar ik doorheen ging. Iemand die begreep hoe erg je in het idee leeft dat je niemand nodig hebt, maar zou zeggen dat je niet alleen op de wereld staat. En zou delen over de mogelijkheden, ik wist namelijk niet welke opties er waren om uit de prostitutie te stappen zonder op straat te komen staan.

Drie jaar geleden besloot ik om een normaal leven nog een kans te geven en wilde ik vrijwilligerswerk gaan doen. Ik leefde zo eenzaam en merkte dat ik psychisch achteruitging. Daarom zette ik de stap om bij de Woord & Daad Kringloopwinkel binnen te stappen en al snel mocht ik daar werken. Ik merkte dat het een hele bijzondere plek is. Bij de dagopening leerde ik vrijwilligers kennen en ondanks dat ik niet meedeed met het gebed, voelde ik mij welkom en ervaarde ik dat ik mijzelf mocht zijn. Hier aan de koffietafel begon mijn heling.

Tot ik op een dag niet kon werken, omdat ik mij te slecht voelde, en belde om mij af te melden. Tijdens de volgende dienst merkte dat ik om mijn ziekmelding werd aangekeken en voelde mij onbegrepen. Ik deed dit toch zeker vrijwillig? Ik stond op het punt om weer te vluchten en weer terug de prostitutie in te gaan. Echter, ik wilde dat helemaal niet en dus ging ik het gesprek aan en vertelde wat ik ervoer. Er werd direct met liefde en zachtheid actie ondernomen. Ik ben veel gesprekken gaan voeren en er werd oprechte interesse in mij getoond.

Een tijdje ben ik ertussenuit geweest om therapie te volgen. Het was het begin van een intensieve periode van herstel, een pad dat even confronterend als helend zou blijken. Het was een diepgaand proces van graven, voelen en het herontdekken van stukjes van mijzelf die ik lang verloren was geweest.
Het was werken aan fundamenten en afbreken van muren die ik om mijzelf heen had gebouwd. En leren omgaan met mijn pijn, zonder ervan te vluchten.

Op het werk bij Woord & Daad voelde ik mij zo vertrouwd, dat ik besloot om daar over mijn levensloop te delen. Het voelde ontzettend fijn, kwetsbaar en ook bevrijdend om te doen. Ik deelde over mijn verleden, mijn uitdagingen en daardoor ging er een nieuwe deur voor mij open. Ik hoorde over Scharlakenkoord en dat daar een collega was gaan werken. Deze collega was de eerste persoon geweest die mij had opgevangen toen ik bij Woord & Daad binnenkwam. Dankzij deze collega ben ik bij Scharlakenkoord terecht gekomen en heb ik heel veel steun tijdens mijn therapie periode mogen ontvangen. Ik voelde mij gehoord, begrepen en gezien. Stap voor stap, met kleine, vaak moeizame overwinningen, begon mijn wereld te veranderen. Deze transformatie was niet alleen mentaal, maar ook fysiek en emotioneel. Langzaam begon de zwart-witte-sluier op te trekken en maakte die plaats voor kleur. Van gebroken naar heel.

Op een gegeven moment zag ik op Instagram dat een vriendin van mij haar verhaal ging delen in Het Verhalenhuis in Haarlem-Noord. Toen zij haar verhaal deelde ontdekte ik dat de vriendin die ik kende als positief en vrolijk, een heftige achtergrond had. Ik realiseerde mij dat zij iemand was met een moeilijk verleden, maar ondanks dat positief in het leven stond. Het was een heel ander beeld dan dat ik gewend was.

Tijdens een ontmoeting met haar, deelde deze vriendin over haar wandel in geloof. Het klonk zo mooi wat ze hierover deelde, er groeide een verlangen in mij om dat ook te ervaren en te ontvangen. Vanaf kinds af aan wist ik wel dat er een God was, maar ik had nooit de Bijbel gelezen of Zijn liefde ervaren.
Aan het einde van de ontmoeting nodigde ze me uit om bij haar te komen eten en daarna mee te gaan naar de kerkdienst die zij elke zondag bezoekt. Bij de oproep tijdens deze kerkdienst heb ik Jezus in mijn hart gesloten. Ik hoefde er niet langer over na te denken, het voelde onwijs natuurlijk om dat te doen. Later vernam ik dat deze vriendin haar vrienden had gevraagd om voor mij te bidden – hoe bijzonder dat zij al om mij heen stonden – zonder dat ik het wist.

Vandaag de dag voel ik mij onvoorstelbaar gelukkig. Ik doe werk waar ik van waarde ben. Waar ik mijn ervaringen en herwonnen kracht kan inzetten om anderen te helpen, of om een positieve bijdrage te leveren. Het is fijn om te weten dat mijn reis – hoe moeilijk die ook was – mij hierheen heeft gebracht.

Dat ik Jezus in mijn hart heb gesloten, was een stap van een leeg hart naar een vol hart. God heeft mijn leven altijd in Zijn hand gehad. Zonder Hem had ik hier vandaag niet meer gezeten. Ik hoop steeds meer van Zijn liefde uit te mogen delen. En aan allen die ik kan bereiken: er is hoop.’’