Lize Versteeg: “Mijn droom is mensen een ontmoeting met God te kunnen geven.”

[column width=”1/1″ last=”true” title=”” title_type=”single” animation=”none” implicit=”true”]

De 46-jarige Lize Versteeg werkt als praktijkdocent bij het Nova College en brengt daar de principes van community building over op studenten.
Lize kwam op haar 22e vanuit Zuid-Afrika in Haarlem wonen en trouwde een Nederlandse man. Het is een heel proces geweest voor haar om in een ander land met een andere taal te aarden. Lize is in Zuid-Afrika afgestudeerd aan de pabo en kon daar al haar creativiteit kwijt als toneelregisseur. Na vijf jaar Nederland was ze verdrietig en gefrustreerd, ze miste de uitdagingen van haar beroep in Zuid-Afrika.

“De lichaamstaal in Zuid-Afrika is zo anders, ik ben zelf best expressief en voelde me in Nederland soms afgewezen omdat de cultuur hier zo anders is. Ik vroeg me af hoe ik hier ooit mezelf ging kunnen zijn. Ik zei op een avond tegen God: ik wil terug naar Zuid-Afrika. Ik sloeg mijn Engelse bijbel open en las daar “Forget about your country, be here” (Psalm 45:10). God sprak tegen me als een strenge maar liefdevolle Vader en ik begreep dat ik mijn eigen emoties en plannen moest onderwerpen aan God. Kort daarop ging ik naar een kerkdienst en daar was een toneelvoorstelling over Ruth die haar land moest verlaten. Dat was de klap op de vuurpijl, toen dacht ik: ik ga mijn ziel stil maken en gewoon God vertrouwen.

Via de peuterspeelzaal waar ik werkte, leerde ik de complete Nederlandse cultuur kennen inclusief Sinterklaasliedjes en ik raakte volledig geïntegreerd. God heeft me opnieuw een identiteit gegeven, Hij gaf me het beeld van een zonnebloem in een veld met tulpen. Daarmee zei Hij: ‘Probeer niet een tulp te worden, aanvaard dat er verschillen zijn, Ik heb je hier bewust geplaatst, wees wie Ik je gemaakt heb om te zijn. Je hebt iets te brengen, ga voor connectie maar kom in je eigen kleur.’

In 2011 was er een fotograaf in mijn wijk die ons gezin op de foto zette. Drie jaar lang hing die foto op de billboards bij de ingang van Haarlem. Ik kreeg in die tijd van minstens acht verschillende personen, die de billboard hadden gezien, de profetie ‘jullie gezin zal als ambassadeur van Gods koninkrijk zorgen dat er een buurt met karakter komt met invloed op gemeenschappen en heel Nederland.’ Na zeven jaar was ik teleurgesteld dat de profetie nog steeds niet in vervulling was gegaan. Bij alles wat ik aan werk oppakte – ik was in die tijd o.a. eindverantwoordelijke bij het kinderwerk van de conferenties van stichting Vrij Zijn – vroeg ik me af: zou dit het zijn? Toen ik in 2018 een baan kreeg als activeringsbegeleider bij Het Open Huis voelde ik gelijk ‘dit is de vervulling van die profetie!’ Ik ging in samenwerking met woningcorporatie Pré Wonen een community building project leiden zonder dat ik daarvoor een opleiding maatschappelijk werk had gevolgd. God gaf me de inzichten en hielp me een eigen methode te ontwikkelen, gebaseerd op eenvoud en echte connectie die goed uitpakte. We laten de bewoners hun verhaal vertellen waarbij de muur, die ze om zich heen hebben opgebouwd, wegvalt. Bijzonder om me na zeven jaar te realiseren dat op die billboard de tekst ‘een buurt met karakter’ stond en het logo van Pré Wonen waar ik mee samen ging werken!

Eén van de verhalen die me het meeste is bijgebleven is die van een vrouw aan het zuurstof. Ze had altijd pijn en verpieterde in het ziekenhuisbed in haar woonkamer. Maar ze is tot bloei gekomen door de community building en is daar nu zelf voor werkzaam, ondanks haar pijn. Ik hoorde later pas dat ze de euthanasiepapieren al klaar had liggen om vóór de Kerst uit het leven te stappen. Ik kreeg van werkgever Pré Wonen opdracht om bij de achterste flat met community building te beginnen, maar had sterk het gevoel dat ik in haar flat moest starten. Toen ik bij de flats aan kwam rijden, zei ik ‘ God, als U nu niet heel duidelijk bevestigt dat ik bij die flat moet beginnen, dan ga ik mijn baas gehoorzaam zijn.’ Ineens stond er een wegwerker die mij een stopteken gaf waardoor ik moest omrijden. Toen ben ik bij de flat van deze vrouw begonnen, een paar maanden voordat ze euthanasie had willen plegen. God heeft daarmee haar leven gered!

Mijn droom is christenen opleiden hoe ze aan community building kunnen doen, hoe ze mensen een ontmoeting kunnen geven met God. Je kunt niet altijd over God praten in je beroep, maar je kunt God wel overal brengen! We zijn het licht voor de wereld. Licht maakt geen geluid maar zorgt ervoor dat de duisternis wijkt.”

[/column]