Ira uit Oekraïne: “Ik zing de liederen tot eer van God mee.”

[column width=”2/3″ title=”” title_type=”single” animation=”none” implicit=”true”]

Na het uitbreken van de oorlog vorig jaar is Ira vanuit Oekraïne naar Nederland gevlucht. Maar ze spreekt of verstaat nog geen Nederlands. Een interview is tot stand gekomen met behulp van een tolk om er zo achter te komen wat Ira drijft om elke zondag een Nederlandstalige kerkdienst in Haarlem te bezoeken!

“Ik vind Nederland een rustig en mooi land met veel bloemen en gezellige huisjes, die mooi versierd zijn aan de buitenkant. Het lijkt soms wel een sprookje. Ik vind de inwoners heel aardig en groot!

Het was moeilijk om Oekraïne te verlaten, omdat ik de kat van mijn overleden vader mee wilde nemen. Die kat was vrij onhandelbaar waardoor ik niet met het openbaar vervoer kon reizen. Een vrijwilliger die voorganger van een kerk is, heeft me met de auto opgehaald om mij richting de grens te brengen. Onderweg is de kat ontsnapt. We konden de kat helaas niet vinden en moesten vertrekken – omdat andere vluchtelingen hun aansluiting zouden missen. Ik mis de kat en mijn huis en mijn broer, nichten en hun kinderen.

Op zondag ga ik naar de Wilhelminakerk, op woensdag naar het Huis van Gebed in de Amsterdamstraat en op vrijdag ga ik naar de Alpha-cursus voor Oekraïense vluchtelingen in Bar Nabas. Het voelt als thuiskomen om naar al deze bijeenkomsten te gaan.”

Maar wát krijg je nou mee uit de kerkdiensten, als je helemaal niets kunt verstaan?

Ira pakt haar Oekraïense bijbel uit haar tas. Vol met briefjes, tekeningen, markeringen. Ze toont handgeschreven briefjes met alle bijbelboeken in het Nederlands en hun Oekraïense vertaling. “Ik begrijp álles op geestelijk niveau van de dienst! Ik lees de bijbelteksten in mijn eigen taal en de Heilige Geest helpt me om de hele dienst te begrijpen. De liederen zing ik tot eer van God mee, in mijn eigen taal of de taal van de Heilige Geest. Ik sluit me aan bij de gebeden van de kerk, daarmee dien ik God. In de Bijbel staat dat je moet bidden voor de stad waar je woont en de overheden moet zegenen. Ik zeg ook tegen God ‘ik heb een verbond met U, net als David een verbond met U had.’ David beloofde Jonathan dat zijn kinderen zouden blijven leven. In dat verbond bid ik voor mijn familie.”

Ira pakt een ander briefje uit haar bijbel. “Kijk, dit huisje heeft mijn dochter getekend. Zeven jaar geleden speelde ze een engel in de paasvoorstelling in de kerk. Haar tekst was ‘Waarom zoeken jullie de levende onder de doden? Hij is opgestaan!’ Dit was haar laatste dienst, vlak daarna is ze naar de Hemelse Vader gegaan toen ze geraakt werd door de bliksem. Ze was zeventien jaar. Ik wil niet dat dit interview een verdrietig verhaal is. Dit tekeningetje betekent voor mij dat ons huis in de hemel is. De woorden uit Efeze 2:6 weerspiegelen voor mij de waarheid: ‘Hij heeft ons samen met Hem tot leven gewekt en ons een plaats gegeven in de hemelsferen, in Christus Jezus.’ Ik ben mijn dochter niet verloren, ze is er nog steeds, ze leeft in de hemel verder. Gods koninkrijk staat voor mij altijd voorop, Jezus is het gezin, ook in de hemel. Ik weet dat God bij me was toen het ongeluk gebeurde, Hij is altijd bij me en helpt me.”

[/column]

[column width=”1/3″ last=”true” title=”” title_type=”single” animation=”none” implicit=”true”]

[/column]