Elsa Waljaard: “Ik probeer mensen mee te nemen in het leven met Jezus.”

[column width=”1/1″ last=”true” title=”” title_type=”single” animation=”none” implicit=”true”]

De IJmuidense Elsa Waljaard ontmoet medegelovigen als spreker in diensten, op jeugdavonden of tijdens conferenties. Daarnaast schrijft en produceert ze theater- en dansstukken. Een van haar favoriete activiteiten is het leiden van een Alpha-cursus. “Ongelovigen stellen daar zulke mooie, eerlijke vragen. En naarmate ze steeds meer begrijpen en ervaren, worden de reacties steeds verrassender. Een vrouw die een keuze voor Jezus maakte, zei: ‘Het voelt alsof ik met een onbekende man ga trouwen, maar hoe vertel ik dit mijn eigen man?’

Sinds vorig jaar is daar een nieuwe dimensie bij gekomen. Elsa is nu officieel wandelcoach. “Al wandelend luister ik naar mensen en help ik ze hun pad naar Jezus terug te vinden of juist te verdiepen. Ik help jongeren of ouderen om rust te vinden in hun hoofd of lichaam. In deze langdurige coronatijd worden mensen soms echt depressief en gaan ze aan God twijfelen. Je merkt dan dat de eerste wandeling bijvoorbeeld traag en vermoeiend is, terwijl een aantal wandelingen later de snelheid en het enthousiasme is toegenomen. Ik ben ook wel eens op pad geweest met een terminaal ziek persoon en dan is het mooi, om al duwend achter de rolstoel, onderweg hardop te bidden. En soms leidt zo’n wandelsessie tot iets moois, zoals een doop. Ik ervaar dat dan niet als mijn werk, maar de liefde van Jezus en de overtuiging van de Heilige Geest die aan het werk is. God is overal, ook in de buitenlucht.

Ik begeleid ook groepswandelingen. Dan gaan we met z’n groep letterlijk onderweg en behandelen dan Bijbelse thema’s uit ons dagelijkse ‘onderweg zijn’ met Jezus. En ik heb ook voor groepswandelingen podcastafleveringen gemaakt met een kort onderwerp en enkele vragen die dan tijdens de wandelingen besproken kunnen worden.

Er zijn zulke mooie parallellen tussen onze dagelijkse wandelingen in de natuur en onze wandelingen met God. Soms is daar ineens een symboliek in de natuur waarin iemand zo direct God ervaart: zo liet ik iemand als uitdaging een keer zelf de route bepalen. In een voor hem onbekend stuk bos. “Ga maar lopen”, zei ik. Hij was iemand die niet graag beslissingen nam en meestal achteraan wilde lopen of staan om vooral niet te hoeven beslissen. Hij verraste mij en zichzelf. Hij begon aarzelend maar al snel ging hij krachtig voorop lopen en nam hij bij kruispunten best overdacht beslissingen.

Na tien minuten stopten we en ik vroeg hoe dit voor hem was. Hij zei dat hij ineens doorkreeg hoe dit letterlijk voorop gaan met de back-up van mij, en een GPS, hem zekerder maakte en ineens besefte hij dat God op die manier in Zijn leven is. Dat was een doorbraak voor hem. Zo mooi om dat te zien.

Ik zeg altijd: ‘Het ritme van Gods genade is een ontspannen leven waarin Hij het rustpunt is, ook als de weg soms moeilijk is.’ Micha 6:8 zegt in het Engels kernachtig hoe we met God onderweg mogen zijn: act justly, love mercy and walk humbly with God.

Daarnaast is wandelen gewoon gezond: het verruimt je kijk op het leven, laat je nieuwe dingen in de natuur ontdekken en geeft rust en ontspanning. Lockdown, beperkingen, afstand houden, wandelen kan altijd (als je er fysiek toe in staat bent). En in de natuur is er veel van Gods grootheid en karakter terug te vinden.”

[/column]