Céline Vesseur: “Ik ben meer dan een rugzakje.”

Ineens zat ze begin 2024 in de koffiebar in Molenwijk, in een fauteuil bij de deur. Ze haakte tulpen, zag wie er binnenkwam en wie de zaak verliet, maar met haar koptelefoon op het hoofd toonde ze zich onbereikbaar. En, inderdaad, niemand sprak haar aan. Niet dat ze geen contact wilde, maar ze vond het in eerste instantie nogal eng om in de koffiebar te zitten. Vandaar die koptelefoon en dat haakwerk. 

Sinds 2020 woont Céline Vesseur (31) in Molenwijk. Maar pas in de loop van 2024 ontdekte ze bij toeval Het Open koffie Huis. Ze voelde zich er meteen veilig, maar had tijd nodig om te wennen. Daarom ging ze daar haken, met een koptelefoon op. Maar al snel deed ze die regelmatig af om een praatje met de andere bezoekers te maken. “Ik merkte dat er heel verschillende mensen komen, maar ook dat je er jezelf kan zijn. En dat is precies wat ik nodig heb.”

Binnen de kortste keren vraagt Céline of ze vrijwilligerswerk in de sociale koffiebar mag doen. “Mijn ‘met liefde gemaakte’ tulpen gingen in de verkoop en ik mocht een haakgroep beginnen. Haken is vooral een manier om mensen die niet lekker in hun vel zitten, een veilige plek te bieden.”

Céline is in 2015 afgestudeerd als verpleegkundige, maar verloor twee jaar later haar BIG-registratie vanwege heftige depressies en psychoses. “Ik zat letterlijk in de knoop met mezelf. Toen ik nog werkte was ik gespecialiseerd in terminale zorg. Dat gaf mij veel voldoening om van betekenis te zijn voor mensen die niet lang meer te leven hadden. In die tijd had ik al last van ernstige depressies, maar ik wilde er niet aan toegeven. Bovendien werd mijn mentale gesteldheid nog zorgwekkender toen een familielid, met wie ik een goede band onderhield, zelfmoord pleegde. Iets waar ik zelf ook vaak aan dacht en waarover ik met niemand durfde te praten.

In diezelfde periode liep de relatie met mijn vriend – met wie ik samenwoonde – stuk en moest ik noodgedwongen weer bij mijn ouders gaan wonen. Ze vroegen wel regelmatig wat er met me aan de hand was. Maar ik kon niet open zijn. In mijn werk maakte ik regelmatig mee dat mensen die nog echt de wil hadden om te leven, overleden. Jonge moeders met kinderen, een jonge motorrijder. Zij konden niet meer, terwijl ze nog zo graag verder hadden gewild. En ik kon ook nog verder, maar voor mijn gevoel wilde ik niet. Ik schaamde me heel erg.”

In een poging die mentale worstelingen te negeren, draaide ze zoveel mogelijk diensten. Maar collega’s zagen het fout gaan en stuurden haar naar de huisarts. “Snel daarna volgde mijn eerste crisisopname op de afdeling psychiatrie. Terugkijkend had ik eerder moeten vertellen dat het me allemaal teveel was geworden. Het overlijden van mensen die je hebt verzorgd, gaat je niet in de koude kleren zitten. Daarover had ik meer met collega’s moeten praten. Natuurlijk weet je wat er gaat gebeuren met terminaal zieke mensen, maar als je zelf niet in orde bent, is het extra zwaar.”

Hierna is Céline nog een paar keer opgenomen geweest. “Als mijn behandelaren dachten dat ik geen gevaar meer voor mezelf was, mocht ik naar huis. Maar als die gedachten weer opkwamen, zat ik gelijk weer voor een tijd op de gesloten afdeling.”

Inmiddels werd de situatie thuis onhoudbaar. “Ik deed al langere tijd aan zelfbeschadiging en dat werd steeds ernstiger, waardoor ze naar de spoedeisende hulp moest. Het bleek niet haalbaar om iemand 24/7 bij mij in de buurt te hebben. Omdat dit een dwingend advies was, kwam ik in 2020 in een instelling voor beschermd wonen terecht. Maar twee jaar later kwam de ommekeer tijdens een zeer intense, vijfdaagse therapie. Alle contact met de buitenwereld was voor mij afgesloten en ik moest de hele dag aan mezelf werken. Toen trok ik de conclusie dat ik helemaal niet dood wilde. Ik wilde alleen maar rust. Door de therapie klaarde het op in mijn hoofd. Met een helder hoofd wordt het leven gemakkelijker. Nu kan ik genieten van kleine dingetjes.”

Céline staat nog wel onder behandeling. En er zijn nog dagen dat ze somber is. “Maar ik ben nu zover dat ik weet dat die negatieve gedachten voorbij gaan. Als ik maar over mijn gevoel blijf praten, dat is de sleutel. En haken helpt daarbij. Het voelt of ik dan mijn hoofd leeg kan maken en dat geeft rust. Daarom ben ik ook na mijn opnames blijven haken. En als nu  mijn gedachten mij teveel worden, pak ik nog steeds de haaknaald.”

En nadat ze de koffiebar ontdekte, heeft ze daar inmiddels haar eigen succesvolle haakgroep. “Ik begon heel zenuwachtig en vol vragen aan de allereerste haakmiddag. Zou er wel iemand komen? Was hier behoefte aan? Zat men wel op mij te wachten?  En nu? Op dinsdag en op vrijdag zitten er twintig vrouwen te haken. Dat is wel het maximale, want haken is in feite maar een bijzaak. Het gaat om de gesprekken. En als er teveel mensen zijn, dan schiet dat zijn doel voorbij. Ik wil mensen zelf kunnen spreken om te laten zien dat ze gewaardeerd worden, dat ze er mogen zijn. De vrouwen die haken zijn veelal kwetsbare mensen. Die in rouw zijn, die last hebben van eenzaamheid of met psychische problemen kampen. En dat verbindt ook weer. Ze zijn open tegenover elkaar. Dit is echt heel mooi.
Op 11 juli werd ik tot mijn verrassing ook nog eens door die dames in de bloemen gezet. Ik mocht het 1-jarig bestaan van de haakgroep vieren ”

Met Céline zelf gaat het vrij goed, zegt ze. “Ik heb mijn littekens van de zelfbeschadiging met tatoeages gecamoufleerd. Ik wil niet meer gezien worden als het meisje met problemen. Dat was de tijd dat ik beschermd woonde of in de psychiatrie werd opgenomen. Ik ben meer dan alleen mijn rugzakje.”

Céline weet nog niet of ze weer een betaalde baan zou willen hebben. “Ik heb zolang per uur geleefd, later per dag en per week dat ik zoekend ben naar wat ik wil. Maar ik doe wel de studie social work. Daarom loop ik hier nu stage en doe ik ook vrijwilligerswerk.”

Tot voor kort was Céline zo erg met alleen maar overleven bezig geweest, dat ze zich afvraagt waar haar jaren zijn gebleven. “Ik spreek mezelf vaak toe: ‘Céline, alsjeblieft, ga leven. Elke dag. Geniet ervan.’ Als ik zeg dat ik wil leven, dan moet ik dat ook doen. Ik merk ook dat het kan. Ik heb nu een vriend, met wie ik ga samenwonen. En ik heb ook een kinderwens. Het geluk lacht me toe en zo voelt het gelukkig ook.”

Je kunt Céline volgen op social media via https://www.facebook.com/gehaakt4jou/.

Denk je aan zelfdoding of maak je je zorgen om iemand? Erover praten helpt. Dat kan 24/7 gratis en anoniem via de chat op www.113.nl of telefonisch op 113.