Kintsugi

[column width=”1/1″ last=”true” title=”” title_type=”single” animation=”none” implicit=”true”]

De afgelopen week schreef Walfried Giltjes een blog voor de nieuwsbrief van de gemeenteleden van Shelter-Haarlem. De titel er boven luidde: Kintsugi.
Tijdens een voetbalwedstrijd van zijn zoon kwam hij langs de lijn in gesprek met een moeder die hem hierover iets vertelde.

Kintsugi (kin = gouden en tsugi = verbinden) is een eeuwenoude Japanse kunstvorm waarbij gebroken aardewerk met goudlijm gerestaureerd wordt. Het feit dat het aardewerk hersteld is wordt niet weggemoffeld maar juist tot kunstvorm verheven. Zo wordt gebrokenheid mooi gemaakt.

Giltjes schrijft in zijn blog dat deze kunstvorm hem doet denken aan de tekst in Psalm 147:3. In de NBG’51 versie luidt deze: Hij geneest de verbrokenen van hart en verbindt hun wonden. Wij zijn, zo vervolgt hij, allemaal van tijd tot tijd als een stuk aardewerk waar een scherf van afgeslagen is. Gebeurtenissen in het leven kunnen soms diepe worden slaan. Dit kunnen wij niet voorkomen, maar we kunnen er wel voor kiezen om te herstellen. Een proces van herstel samen met de heilige Geest. Hij raapt alle stukjes van je leven op, voegt ze bij elkaar en verbindt ze met goud. De heilige Geest is de grootste kintsugi-artiest die er bestaat. Soms is het makkelijk om het goud te zien in het leven van de ander. Maar soms zien we voornamelijk de scherven in iemands leven. Wij mogen leren kijken zoals God kijkt. Hij ziet geen scherven maar een prachtig aardewerk met gouden details, nog mooier en kostbaarder dan het al was.

Dit verhaal doet mij weer denken aan een artikel dat ik bij een kliederkerk las. Een kliederkerk is een missionaire vorm van kerk-zijn waarin jong en oud samen op een creatieve manier de betekenis van Bijbelverhalen ontdekt.
In dat artikel wordt de Japanse traditie van kintsugi als metafoor voor het Paasverhaal gebruikt. Met Pasen lijkt het of het werk van Jezus opeens niets meer waard is. Hij is gebroken door de doodstraf en het lijkt of zijn boodschap van liefde niet meer bestaat. Jezus’ en zijn boodschap lijken helemaal kapot. Maar na zijn opstanding wordt zijn boodschap nog waardevoller. Iets wat kapot leek (kruisiging) wordt iets heel moois (opstanding). Jezus’ lijdensverhaal krijgt zo een gouden (lijm)randje met de opstanding.

Wij zijn geen perfecte mensen, bij lange na niet. Als we gebroken zijn, al is het maar een flinter of een scherf, mogen we ons laten herstellen. We mogen ons verzoenen met de breuken in ons eigen leven. En dan komt de schoonheid naar voren die God in ons ziet. Onze gebrokenheid krijgt via God zijn glans. Singer-songwriter Leonard Cohen verwoordde het in het lied Anthem als volgt: There is a crack in everything; that’s how the light gets in [Er zit een barst in alles; zo komt het licht binnen]. Zo is het ook met God. Hij maakt zich kenbaar via het licht, juist op de breekpunten in ons bestaan.

Tot slot geef ik graag de muzikale tip van Walfried mee: het lied Defender. Hij kiest voor de versie gezongen door één van mijn favoriete open worship zangeressen, en tevens mede-schrijfster van het lied, Steffany Gretzinger. Toch kies ik hier voor de versie de worshipband Upperground. In het lied wordt op prachtige wijze weergegeven hoe God als een ware kintsugi-artiest herstel wil geven aan ons leven. De brug/bridge van het lied luidt:
When I thought I lost me
You knew where I left me
You reintroduced me to your love
You picked up all my pieces
Put me back together
You are the defender of my heart

[/column]