Inclusiviteit | Niet verschillend, wel divers

[column width=”2/3″ title=”” title_type=”single” animation=”none” implicit=”true”]

Inclusiviteit, een prachtig woord met een ‘c’ en maar liefst vier ‘i-tjes’. Een combinatie die je niet veel tegen komt. Het woord kent sinds pakweg 2017 een flinke opleving in ons taalgebruik, mogelijk vanwege de toenemende diversiteit binnen onze samenleving. En ja, ook in de kerk hebben we er mee te maken.

In de evangeliën is het Jezus die zich ontfermt over zieken, zondaars en uitgestotenen. Zonder het inclusiviteit te noemen was Jezus er voor de farizeeër, de tollenaar, de hoer, de Romeinse hoofdman en de melaatse. Iedereen telde mee, iedereen voelde zich gehoord.

Daarbij geeft de Bijbel goed aan wat we nu met de moderne term inclusiviteit bedoelen: erbij horen, je welkom en gehoord voelen, ervaren dat (je mening) telt, mee mogen doen, er anders uit mogen zien. Je hoort er dus bij ongeacht  je afkomst, huidskleur, geloof, sociale klasse, opleidingsniveau, seksuele geaardheid, je uitspraak (dialect, plat of stoornis) of je lichaamsstaat (blind, doof of een beperking).

Ergens buiten staan om iets waar je niets aan kunt doen, is een heel nare ervaring. Het raakt ook de kern van ons geloof. Paulus zegt immers in zijn brief aan de Galaten: er zijn geen Joden of Grieken meer, slaven of vrijen, mannen of vrouwen – u bent allen één in Christus Jezus (3:28).  Geparafraseerd ziet dat er zo uit: in het koninkrijk van God doet je ras, sociale status en gender er niet toe.

Feitse Boerwinkel, christelijk historicus, schreef al zestig jaar geleden Inclusief denken – een andere tijd vraagt een ander denken. Het is een pleidooi voor een denkpatroon, waarin de ander niet langer als tegenstander gezien wordt, maar als de persoon, wiens welzijn de enige garantie is voor het eigen geluk.

[/column]

[column width=”1/3″ last=”true” title=”” title_type=”single” animation=”none” implicit=”true”]

[/column]