De Sint is vertrokken, samen met de nieuwe Nederlanders uit Syrië hebben we het Sinterklaasfeest gevierd. Er is uit volle borst meegezongen. Dat deel van de integratie is gelukt.
De dagen worden nu rap korter, wij hebben behoefte aan gezelligheid en licht. Gelukkig staat Kerstmis voor de deur. Het feest van Vrede. Wij gaan aan de slag met lichtjes en mooie versieringen. “Hoe word Kerst eigenlijk gevierd in Syrië?”, vroeg ik mij af. Wordt het wel gevierd?
Deze vraag hoefde ik niet te stellen. Afgelopen week vertelden verschillende Syriërs spontaan over hun herinneringen aan Kerst. Het waren geen eenduidige verhalen. Blijkbaar zijn er per dorp, stad of regio verschillen. Maar er waren ook overeenkomsten en Kerst wordt dus wel degelijk gevierd.
De grote steden zoals Aleppo worden uitbundig versierd. De winkels staan er vol pracht en praal bij. Vol lichtjes en prachtige Kerstbomen. Andere steden doen het wat rustiger aan. Daar zijn alleen de christelijke wijken versierd. Wijken? Ja, mensen die hun geloof delen vinden het prettig om bij elkaar in de wijk te wonen. In christelijke wijken wonen ook wel moslims en andersom. Onderling zijn ook weer allerlei stromingen en natuurlijk zijn er ook mensen die helemaal niet gelovig zijn. In flatgebouwen woont trouwens iedereen door elkaar. Toch is er groot respect voor elkaar. Feesten worden vreedzaam samen gevierd. Moslims gaan dan bij de christenen op bezoek en wensen hen een prettig Kerstfeest. En christenen feliciteren moslims met de ramadan.
Althans… dit was zo. De oorlog heeft enorm polariserend gewerkt. Wat niet begon als geloofsstrijd, werd het al snel wel. Ineens was het niet meer zo vanzelfsprekend om je eigen buren te vertrouwen. Beste vrienden werden onder druk vijanden. Kerstmis in Syrië is veranderd. De roep om Vrede klinkt echter des te luider.
