De Syrische oorlog dichtbij

[column width=”2/3″ title=”” title_type=”single” animation=”none” implicit=”true”]

Herinnert u zich dit nog? De wereld in rep en roer. Aan de kust van Turkije was een klein jongetje van drie jaar aangespoeld. Hij was met zijn familie op de vlucht voor de oorlog in Syrië. Zijn vader overleefde de tocht. Maar wat had zijn leven nog voor zin zonder zijn gezin dat hij juist probeerde te redden? De blik op dit onschuldige kindje schudde de wereld wakker. Gebeurde dit echt?
Een dag later kwam een Syrische man op mijn spreekuur voor maatschappelijk werk. Hij had na acht maanden in een asielzoekerscentrum een woning in Haarlem gekregen en zocht hier nu zijn weg. Hij liet mij foto’s zien. Ik zag foto’s van mensen op de vlucht. En foto’s van een boot waarop mensen opeengepakt zaten. Ook foto’s van een jongetje van drie jaar, met een lach en prachtige ogen. Groot was dan ook de schok bij de volgende foto’s. Beelden van doorweekte mensen in paniek. Foto’s van een vader die een jongetje in zijn armen hield. De lach was verdwenen, de prachtige ogen gesloten. Het lichaampje levenloos, de vader radeloos. Dit was al eerder gebeurd. En ik vraag me af hoeveel kinderen zijn gestorven voordat de wereld pas doorhad dat de situatie in Syrië ernstig was?
Dit was mijn eerste contact met een Syriër en er zouden nog vele contacten volgen. De beelden die wij dagelijks op tv zagen kwamen ineens heel dichtbij. De verhalen waren schrijnend. Inmiddels komen er minder vluchtelingen naar ons land. De grootste nood lijkt eraf. Maar is dat zo? Er wachten nog steeds veel statushouders op een woning. En de mensen die inmiddels een woning kregen ervaren nog steeds nood.
Zij zijn nu veilig en kunnen hun leven weer gaan opbouwen. Maar hoe doe je dat? Hoe leer je een nieuwe taal? Hoe werkt een andere cultuur? Hoe leg je contact met Nederlanders? Hoe kan je een nieuw leven starten terwijl je je zorgen maakt om de achterbleven familie in oorlogsgebied? Hoe verwerk je alle afschuwelijke dingen die je hebt meegemaakt?
Dikwijls denk ik terug aan die eerste Syrische man, ik heb hem nooit meer gezien. Mede door zijn verhaal zijn er vanuit de Haarlemse kerken vele hartverwarmende initiatieven ontstaan om deze nieuwe Nederlanders te helpen. Zijn ellende heeft voor lotgenoten de pijn een héél klein beetje verzacht. Graag zou ik hem eens vertellen wat die ontmoeting met hem allemaal teweeg heeft gebracht.

Myrna Bockhoudt
Coördinator Vrijwilligers en Vluchtelingen – Stem in de Stad

[/column]

[column width=”1/3″ last=”true” title=”” title_type=”single” animation=”none” implicit=”true”]