Dat maakt God groter

Je hebt van die kerkverbinders, mensen die de kerken in een stad met elkaar verbinden. In Haarlem kennen we hem in de persoon van Hans Luttik, Amsterdam heeft hem in de persoon van (EO-presentator) Jurjen ten Brinke. Ze zijn beiden lid van de kerk van hun stad en bezoeken vaak een van de ‘filialen’ daar.

Jurjen ten Brinke heeft hierover onlangs een korte blog over geschreven, dat ter inspiratie diende.
‘Eén lichaam, één Geest, één hoop, één Heer, één geloof en één doop en één God en Vader’ (NBV21) schrijft Paulus in zijn brief aan de Efeziërs. De Basisbijbel voegt er nog één roeping aan toe.
Maar in Paulus’ tijd was er in Korinte, een andere door hem gestichte gemeente, ook geen sprake van eenheid. ‘Ik ben van Paulus’, riep de een, ‘Ik ben van Apollos’, riep de volgende en ‘Ik van Kefas’, riep een derde.

Maar ook in ons land is er geen eenheid, als je kijkt naar het kerkelijk palet dat de aarde kleurt. Ik ben gereformeerd, en ik baptist. Ik ben evangelisch, ik ben Luthers. En dan heb je nog mensen die zijn pinkster, hervormd, Nazarener, orthodox, vrijzinnig, etc. Daarnaast heb je nog hersteld of niet, binnen of buiten verband, vol of vrij.

De kerk in ons land bestaat uit allerlei ‘filialen’. In sommige branches is het fijn als er veel keuze is. Bij supermarkten bijvoorbeeld, goedkope en duurdere, veel of weinig service. Maar er zijn ook verschillende soorten sportscholen, de ene voor algemene fitness, een ander zoekt er ook wellness-faciliteiten bij, een derde wil juist groepslessen, etc. Logisch denk je, want er zijn verschillende sportschooltypes: fitnessfanaten, beginners, groepsles-verslaafden en cardiokoningen.

Diversiteit en veelzijdigheid in aanbod bieden dus kansen. En dat geldt ook voor de kerk van jezus Christus. Mensen zijn verschillend, hoewel ze naar Gods beeld gemaakt zijn. Maar op grond van de culturele achtergrond of opvoeding lopen we het risico om het tegenovergestelde te doen. We zijn niet gericht op het ‘naar Gods beeld gemaakt zijn’ van onszelf of de ander. Nee, juist andersom: een beeld van God creëren dat bij ons past.

En als we het in gesprekken hebben over ‘naar Gods beeld gemaakt zijn’, welke type haar heeft God dan? Hoe zien Zijn ogen eruit? Welke vorm heeft Zijn neus? Heeft Hij een donkere of juist lichtere huidskleur? En nog zo’n moeilijke keuze: we leren Hem in de Bijbel kennen als onze Vader, maar hoe zijn vrouwen dan naar Gods beeld gemaakt?

Het kennen van mensen die heel anders zijn dan wij, dat maakt God groter in ons leven, in mijn leven. Ook zij zijn naar Gods beeld gemaakt, net als wij, en toch zien ze er ‘heel anders’ uit. In ieder mens is iets van God te zien. Hij gaat immers met ieder mens een weg.

Maar de eigen kerkelijke denominatie raakt ook al snel op de achtergrond als het erom gaat om stadsgenoten te bereiken met het evangelie. Allerlei projecten in het vluchtelingenwerk, jeugdwerk en buurtwerk hebben geleerd dat kerken in hun eentje niet alles kunne, maar met een gezamenlijke aanpak over kerkgrenzen heen kunnen we in de stad het verschil maken.

‘Ik ben een van wij’ schreef Wilkin van de kamp eens, of wel: samen kerk zijn in je woonplaats. Paulus schreef in Romeinen 15 dat we een eenheid moeten vormen. ‘Opdat u eensgezind, met één mond, de God en Vader van Jezus Christus verheerlijken. Een monnik verwoordde het ooit als volgt. Als God naar de stad kijkt, dan ziet Hij maar één kerk: alle volgelingen van Jezus samen.