Willemijn van Dijk: “De liefde is het belangrijkst en zal nooit vergaan.”

[column width=”1/1″ last=”true” title=”” title_type=”single” animation=”none” implicit=”true”]

“Enkele jaren geleden was ik in Griekenland, samen met een groep gemeenteleden uit mijn vorige gemeente. We volgden het spoor van de apostel Paulus in Griekenland. Zo bezochten we de doopplaats van de eerste Europese christen, Lydia. We liepen door de ruïnes van de stad Filippi, waar we de overblijfselen zagen van de gevangenis waar Paulus in gezeten heeft. We bezochten Athene en de Acropolis met al haar tempels. We lazen aan de voet van de Areopagus uit de Bijbel over de onbekende God. Het was een prachtige reis. Maar wat op mij heeft meeste indruk heeft gemaakt was de plek die op de foto te zien is, namelijk Korinte. Eerlijk is eerlijk, als je daar rondloopt stelt het niet veel voor, het is echt een ruïne. Je kunt je moeilijk voorstellen hoe het er daar tweeduizend jaar geleden heeft uitgezien.

En uitgerekend daar kwamen de woorden van Paulus aan. We lazen uiteraard uit 1 Korintiërs 13. Eén zin daaruit kwam voor mij tot leven: ‘De liefde zal nooit vergaan’. Het was bijzonder om tussen de brokstukken te staan van wat ooit een levendige stad was. Niets herinnerde meer aan de mensen die daar ooit gewoond hadden. De gebouwen waren verwoest. Het was een dode plek. Maar de liefde waar Paulus het over had, was nog steeds de reden waarom mensen naar deze plek toekwamen. En ik besefte: die liefde is inderdaad niet vergaan. Nog steeds is het zichtbaar in ieder mens die opstaat en onzelfzuchtig een vluchteling in huis neemt, in iedereen die vrijwilligerswerk doet voor kinderen in armoede, in die persoon die een familielid blijft opzoeken, ook al gaat dat niet gepaard met warme gevoelens. Die onzelfzuchtige liefde is zichtbaar in ieder mens die vanuit overtuiging goed doet.

Ik vond het een opstandingservaring daar in Korinthe. De persoon Paulus ging voor mij spreken en ik zag een man die zijn leven wijdde aan die liefde, ondanks alle haat en verdrukking die hij op zijn pad tegenkwam. En hij bleef het zeggen: de liefde zal nooit vergaan. Daarin was Paulus echt een leerling van Jezus, een leerling die voor diezelfde liefde bleef gaan, ondanks alles. En ik dacht bij mijzelf: ik hoop dat ik mag bijdragen aan die beweging van liefde, door alle moeilijke omstandigheden heen. En ik hoop dat de kerk ook zo’n plek is en blijft. Dat de kerk en daarbinnen onze gemeente, een plaats zal zijn die niet alleen vanwege de stenen herinnerd zal worden, of vanwege bepaalde personen die iets betekend hebben, maar vooral vanwege die beweging van liefde waaraan we hebben bijgedragen. Want ik ben ervan overtuigd, net als Paulus: de liefde is het belangrijkste.”

[/column]