“Vertrouwen op God, die alle verstand te boven gaat.”

[column width=”1/1″ last=”true” title=”” title_type=”single” animation=”none” implicit=”true”]

De geboorte van zijn dochtertje was één van de mooiste dingen die hem is overkomen. Als ze bij een echo de echoscopist een beetje vertwijfeld horen praten, zijn ze direct alert. Eerst verzekerd ze dat er niks aan de hand is, maar toch stuurt ze hen door naar een academisch ziekenhuis.

”We hadden een afspraak gemaakt bij de kindercardioloog. Hij keek met verschillende apparatuur naar haar hartje. Er kwam nog iemand bij en ze bleven kijken: kijken, kijken, kijken. Onze dochter draaide zich continue om, de afspraak duurde op een gegeven moment al twee uur in plaats van een halfuurtje. Na al het kijken tekende de cardioloog het hartje van onze dochter.

Met de tekening maakte hij het visueel en daarmee duidelijk voor ons. Onze dochter miste een cruciale ader. Bij elke term die de arts vaak noemde, vroeg ik wat dat betekende. De artsen leken bezorgd en gespannen, ze wilden allemaal tests doen omdat het voor hen een interessante casus was. Er kwam een over-natuurlijke rust in de kamer, bij mijn vrouw en bij mij. We hadden vrede in ons hart en vertrouwden op God. Het was de rust en vrede van God, zoals de Bijbel ook zegt: die alle verstand te boven gaat.

Er zijn nog een paar afspraken geweest. Bij een van die afspraken zou er een plan van aanpak gemaakt worden. Er zou een hartoperatie gedaan moeten worden als ze geboren was. Ze noemden allemaal termen over bloedtoevoer en meer. Er zijn niet zoveel dingen waar ik mij druk om maak, maar om mijn kinderen maak ik mij wel echt druk. En toch waren we zo enorm rustig. Als ik eraan terugdenk, is dat wat ik mij heel goed herinner: de rust die we hadden.

Bij deze afspraak had de cardioloog weer een andere arts meegenomen. De afwezigheid van de ader was vastgesteld, we gingen een plan van aanpak maken, maar eerst gingen we nog even kijken. Dus wij keken, tot op een gegeven moment de arts zei ”Wat zie ik nou?” Ik keek naar de arts en hij keek geschrokken. Ik vroeg me af wat er was, maar ik dacht ook dat het best wel eens goed nieuws zou kunnen zijn. Ik was niet volledig overtuigd, maar ik zag de schrik op zijn gezicht en ik geloofde niet dat het slecht was. Het moest beter zijn. De arts bleef kijken, van alle hoeken bekeek hij het hartje.

We gingen terug naar zijn spreekkamer, de andere arts liep al lachend weg. Hij tekende het hartje weer. Hij tekende eerste de situatie zoals hij was, zonder die cruciale ader. En daarna tekende hij het hart nogmaals. Hij keek ons aan en zei: “Ik weet niet hoe ik het moet zeggen, maar die ader is er.” Hij zei het zonder overtuiging of gevoel. Dus ik zei tegen hem: “Eigenlijk is datgene dat onmogelijk was, nu gebeurt.” Dat durfde hij niet toe te geven, hij kon het niet toegeven. In zijn ogen was het niet mogelijk. Het enige wat hij kon zeggen was: ”Datgene wat ik toen heb gezien, dat is voor mij een feit. En wat ik nu zie is een feit. Ik kan niet tegen jou zeggen of dit een wonder is.”

Wij wisten: dit kan niemand anders doen. We hebben nog steeds die tekeningen in onze werkkamer en dit is voor mij het grote bewijs dat God het onmogelijke mogelijk kan maken. Onze kleine dochter wordt alweer twee, ze is een pittige dame, maar een getuigenis van God. Er is maar één persoon die alle eer verdient.”

[/column]