Tom Nusselder: “Ze zorgden voor licht in de donkere nacht.”

[column width=”1/1″ last=”true” title=”” title_type=”single” animation=”none” implicit=”true”]

In de eerste week van maart – toen de oorlog in Oekraïne nog maar een paar dagen was begonnen, stapte Tom met twee collega’s van ontwikkelingsorganisatie Dorcas in de auto naar de grens van Roemenië aan Oekraïne. “Toen we de auto instapten wisten we niet wat ging komen. De vluchtelingenstroom was net op gang gekomen en het was nog onduidelijk wat we zouden gaan zien. Er werd gedreigd met het gebruik van kernwapens en het was logisch geweest als we daar ontzettend bang van waren geworden, maar ik heb mij de hele reis ontzettend veilig gevoeld. Het was een gevoel van veiligheid die eigenlijk niet mogelijk was in deze onwerkelijke situatie. Ik heb daarin de kracht van gebed ervaren, er werd door ontzettend veel mensen voor ons gebeden en dat heeft mij heel veel rust gegeven.”

Dorcas heeft in Oekraïne, Roemenië en Moldavië verschillende lokale Dorcas-kantoren. Tom en zijn collega’s brachten het werk van hun lokale collega’s in beeld, maar ook spraken ze met vluchtelingen, die net de grens over waren gekomen of in Dorcas opvanghuis werden opgevangen. Dit om de impact van het werk vast te leggen en om in Nederland de achterban van informatie te voorzien, want daar waren ook duizenden Dorcas-vrijwilligers in actie gekomen om geld in te zamelen.

“In de week dat we daar waren ontmoeten we ontzettend veel mensen. Wie mij het meest zijn bijgebleven waren een aantal Indiase studenten die net over grens in het noordwesten van Roemenië waren aangekomen. Ze hadden de afgelopen drie jaar in Oekraïne gestudeerd.
Toen ze aankwamen, vertelden ze dat dit hun derde poging was Oekraïne te ontvluchten. Zowel in Polen als Hongarije mochten zij de grens niet over, vanwege het beleid dat Oekraïense burgers als eerste werden doorgelaten. Ik kon me vanwege hun leeftijd goed met hun identificeren. Al meer dan zes dagen waren ze aan het lopen en dat in de bittere kou. En ook al hadden zij na aankomst in Roemenië weer de mogelijkheid om naar huis te gaan, ze waren opeens in een oorlog beland. Je kan denken dat je het leven kunt regisseren, maar dit overkomt je. Van de een op andere dag ben je van een student een vluchteling die het land niet eens uitkomt.

Bij de grens, in de omliggende kerken en dorpen, waren ontzettend veel vrijwilligers actief. Ik moest denken aan de uitspraak van Franciscus van Assisi: ‘Verkondig het evangelie, desnoods met woorden’. De liefde en het warme hart van onze lokale collega’s, maar ook van al die vrijwilligers die vluchtelingen opvingen was zo ontzettend bijzonder. Ik zag daar mensen die het goede wilde doen, te midden van de kou en deze situatie. God raakt mensen met Zijn liefde. Al deze mensen waren er, zowel met praktische hulp als met een schouder om op te rusten. Het was zoals Jezus zegt: ‘Wat je voor een ander doet, heb je voor mij gedaan.’ Deze mensen zorgden voor licht in de donkere nacht.’’

[/column]