Sjoerd: “Dat is genade!”

Sjoerd (43 jaar) werkt als geestelijk verzorger bij de marine. Hij vervult daar naar eigen zeggen de rol van vertrouwde gids en luisterend oor voor de mannen en vrouwen op zee.  “Gaat het bij de marine – aan wal of aan boord – wel  genoeg over Jezus? Dat is het rendementsdenken van deze tijd, die ook de kerk is binnengeslopen. En daar word ik weleens moedeloos van.”

Tijdens de opleiding van jonge matrozen tot marinepersoneel stelt hij vragen die de jonge mannen zichzelf vaak niet eens stellen. ‘Bij wie van jullie zijn de ouders nog bij elkaar?’ Er gaan weinig handen omhoog. ‘Is iemand in jullie gezin in aanraking geweest met de politie of justitie?’ Nu gaan al meerdere handen in de lucht. ‘Wie heeft te maken gehad met verslavingen of psychische klachten?’ Nu schieten bijna alle handen in de lucht.

“Dit is de realiteit,” zegt Sjoerd. “Moet dat volk ons land verdedigen, zou je al gauw denken. Maar dat verandert als een matroos zegt: ‘Ik kan nu rechts afslaan en in de criminaliteit belanden, of ik kan hier proberen nog wat van mijn leven te maken.’ Die eerlijkheid raakt mij. En hier ontmoet ik vaker zelfkennis dan in de kerk.

Getuigen van God en je geloof is nooit eenrichtingsverkeer. Getuigen gebeurt in een relatie. En eerlijkheid komt daarin van beide kanten. In mijn werk bij de marine maak ik meer gebruik van GGZ-hulplijnen, verslavingszorg en budgetcoaches dan van mijn Bijbelse woordenboek of artikelen over missionair kerk-zijn. Is dat erg? Nee, ik leef en geloof nu veel meer van wat ik ontvang en niet van wat ik uitreik.

Een voorbeeld. Een jonge matroos met een lastige jeugd vertelde dat hij plotseling, uit het niets, ontroerd raakte bij het zien van een tekening van Jezus, die een arm om iemand heen slaat. Wat was het dat hem daarin raakte? ‘Dat is genade’ zei ik. ‘Precies!’ antwoordde hij enthousiast, ‘dat heb ik nodig.’ Zo raak je opeens aan het geheim. Jezus bij de marine? Ik kom Hem vaak genoeg tegen.”