Nadia Kroon: “Het kloosterleven betekent dat je leven in het teken van God staat.”

[column width=”1/1″ last=”true” title=”” title_type=”single” animation=”none” implicit=”true”]

De 33 jarige Nadia komt uit IJmuiden, heeft gereformeerde wortels, maar komt tijdens haar theologiestudie in aanraking met een klooster. Omdat ze van stilte houdt, komt ze er na lang nadenken achter dat het kloosterleven wellicht goed bij haar zou passen.  En na een zoektocht naar de juiste kloosterorde is ze een kleine twee jaar geleden bij de de Dominicanessen terechtgekomen. In deze kloosterorde heeft ze afgelopen najaar haar tijdelijke gelofte (professie) afgelegd.

“Ik merkte dat je in de stilte een hele diepe ervaring met God kan hebben, met name in de moeilijke periodes van je leven. Er stroomt dan een liefde in je. Na mijn studie merkte ik zowel bij gelovigen als ongelovigen dat zij met een uitgedroogde bron van binnen kampten. Maar door die stilte kwam mijn bron minder droog te staan. Misschien heeft God mij wel met een reden zo gemaakt dat stilte en het kloosterleven bij mij passen. In elk geval vond ik herkenning bij mensen in het klooster. Het voelde daar als thuiskomen en loslaten, ik mag zijn wie ik ben. Ook ik ben goed genoeg gemaakt door God. En Hij is voor ons de bron die leven geeft, aan onszelf en aan anderen.

Het is goed eerst te onderzoeken welk klooster het best bij je past. Er zijn actieve kloostergemeenschappen (zoals de Franciscanessen en ook de Dominicanessen) die veel in de samenleving bezig zijn, missionair en buitenshuis. Je bent dan dienstbaar aan de medemens met de gaven die je hebt. Maar er zijn ook contemplatieve kloostergemeenschappen (zoals de Benedictinessen), die zijn vooral gericht op stilte, gebedsmomenten, ontmoetingen en maaltijden (gastvrijheid). Die voeden de dienstbaarheid door gebed. Telkens keren zij terug naar de bron om daaruit te putten.”

Tijdens haar studie dacht Nadia ook veel na over haar godsbeeld. “Nu is dat beeld beweeglijk geworden en staat het minder vast. God is soms een Vriend, soms een Vader, soms een Moeder en soms een Kracht. Het switcht veel tussen allerlei metaforen. Ik wil vooral openstaan voor God zoals Hij zich wil aandienen.

Als non vind ik het belangrijk om me zichtbaar te maken door middel van een habijt. Die werkt als een uniform. Het straalt uit: ‘Heb je geloofsvragen of zit je ergens mee, we zijn er voor je.’ Ik wil aan mensen meegeven dat ze geliefd zijn en we allemaal verbonden zijn in God en Zijn kinderen zijn. Jezus zegt: ‘Het belangrijkste is dat je elkaar liefhebt: God, de ander en jezelf en die drie horen niet met elkaar in tegenspraak te zijn.’

Sinds haar gelofte heet ze zuster Maria Nadia. “Het is een traditie in onze gemeenschap om Maria voor de naam te zetten. Met de moeder van Jezus heb ik niet direct een bijzondere band, maar Maria Magdalena daarentegen vind ik een heel bijzonder mens. Dominicanessen worden ook wel predikvrouwen genoemd en Maria Magdalena predikte als eerste de opstanding van Jezus. Dus heb ik haar naam overgenomen.
Overigens vind ik het wel goed om Maria, de moeder van Jezus dus, de eer te bewijzen die zij verdient en die ze ook van God heeft gekregen. Ik denk dat protestanten Maria soms onderwaarderen en sommige katholieken haar daarentegen overwaarderen.

Ik hoop dat ik aan het eind van mijn leven terug kan kijken op een leven vol van verbondenheid met mensen. Ik hoop ook dat ik echt ben thuisgekomen. In kloosters staat je leven in het teken van God.

En als predikzuster mag ik iets betekenen voor mensen wier stem niet gehoord wordt. Dan zal ik God diep dankbaar zijn. Niets is geweldiger dan dat. Ik zou willen dat ik het kloosterleven eerder had ontdekt.”

[/column]