Kees Schrama: ”Leven is belangrijk in het contact dat je hebt met andere mensen.”

Kees Schrama (68) is altijd een sportieve man geweest, fietste 65 km per dag naar en van zijn werk bij Tata Steel, was gericht op prestaties. Tot hij een jaar geleden longproblemen kreeg en een aneurysma bleek te hebben. Na het vaststellen hiervan moest Kees zijn leven anders gaan leven, fietsen en hardlopen ging niet meer. Hij kwam erachter dat de waarde van zijn leven zit in het contact dat hij met anderen heeft, niet in presteren. “De week die ik vorig jaar in het ziekenhuis lag met een longembolie, was gek genoeg één van de gelukkigste tijden uit mijn leven. Ik was zo dankbaar voor de verplegers en artsen om me heen en voor het contact met mijn vrouw en kinderen dat een niveau dieper kwam. Ik heb me toen ook geen zorgen gemaakt, mij niet gerealiseerd dat het kantje boord was. Het contact met mijn kinderen is niet eerder geweest zoals het nu is, dat had ik niet willen missen. Ik heb de grootste lol met ze en je voelt iets voor elkaar dat heel diep gaat.”

Kees volgt een opleiding tot ervaringsgerichte psychosociale hulpverlener en loopt stage in de Woord en Daad-winkel waar hij mensen, die daar komen, helpt door met ze te praten. “Ik kom uit een redelijk welgesteld milieu, maar ik kwam erachter dat ik niks meer ben dan de cliënten, – veelal vluchtelingen – we zijn gelijkwaardig. Je hebt makkelijk praten als je het goed hebt. Ik heb de vooroordelen die ik misschien had voordat ik in de winkel stage liep, kunnen loslaten. Je hoort soms mensen klagen dat Nederlanders moeilijk aan een woning kunnen komen terwijl vluchtelingen wel een huis krijgen. Ik kijk daar nu genuanceerder naar. Vaak is de taal een probleem en zijn het geen diepgaande gesprekken die ik met de cliënten voer. Maar ze worden gezien en krijgen aandacht. Het geeft me energie dat ik van betekenis kan zijn voor hen. Soms vraagt een cliënt of ik met hem wil bidden, dan doe ik dat. Maar niet iedereen die in de winkel komt is christen. Respect staat voor mij bovenaan, ongeacht welk geloof iemand heeft.”

Kees vindt zichzelf geen amicaal persoon die op de voorgrond treedt. “Het is voor mij altijd een zoektocht hoe ik het contact aan moet pakken, dat is van kinds af aan al een strijd voor me geweest. Ik heb dat niet van nature en moet echt een drempel over, maar toch vind ik contact en relaties het belangrijkste wat er is. Ook in mijn geloof ervaar ik in de levensfase waarin ik zit een zoektocht. Voordat ik ziek werd dacht ik dat ik alles zelf in de hand had; ik leefde sportief, at gezond en het ging goed met me. Ik keek min of meer neer op anderen die niet gezond leefden en met wie het niet goed ging. Daar heb ik nu spijt van. Ik realiseer me dat je het niet zelf in de hand hebt. Mensen die mét God leven maken dezelfde ellende mee als mensen die zonder God leven. In hoeverre is God dan mijn houvast vraag ik me soms af, ook al is het voor mij een zekerheid dat God bij me is. Ik vind soms dat er een beetje te gemakkelijk wordt gebeden. God heeft ons hier neergezet om goed voor onszelf en onze omgeving te zorgen, daarin moeten we verantwoordelijkheid nemen. Ik hoop dat ik nog zolang mogelijk kan blijven genieten van het leven. Er valt nog zoveel te leren en zoveel te houden van.”