Gerrald Beute: “Tijdens mijn corona-opname was er een muur van gebed rondom mij en mijn gezin.”

[column width=”1/1″ last=”true” title=”” title_type=”single” animation=”none” implicit=”true”]

De veertigjarige Gerrald Beute kwam in mei dit jaar in het ziekenhuis terecht met corona. De artsen verwachtten op dat moment dat hij na een dag weer naar huis zou kunnen, maar het ging steeds slechter waardoor hij op de IC belandde en vijf dagen in slaap werd gehouden. Zijn vrouw vroeg aan een broeder “Gaat mijn man dood?” waarop ze als antwoord kreeg “Daar moet u wel rekening mee houden.”

“De grond zakte toen onder haar voeten weg maar ze merkte dat er door heel veel familieleden, vrienden, gemeenteleden en collega’s voor mij werd gebeden. Dat gaf veel steun. Vanaf de vierde dag werden mijn waardes wat beter en op de vijfde dag heb ik blijkbaar in mijn slaap de beademingsslang uit mijn keel getrokken. Ze hebben er toen voor gekozen om deze niet opnieuw in te brengen maar om mij wakker te maken. Ik had al vijf dagen medicatie tegen angstaanvallen, die ik normaal neem, niet gehad. Die eerste dag voelde ik me dus angstig en lag ik te shaken in mijn bed. Ik herkende mijn vrouw in eerste instantie niet, ze droeg hetzelfde uniform als alle medewerkers daar. De kaarten stroomden binnen en op alle kaarten stond ‘’We bidden voor je’’. Dat gaf me zo’n goed gevoel. Op de tweede dag na de IC kwam er een muzikant op mijn kamer, ze wisten dat ik zelf muzikant ben in onze kerk. Ik zong uit volle borst mee met “roller coaster”, geen christelijk lied, maar een lied dat een bijzondere betekenis voor mij heeft gekregen. Er zaten vijftien verpleegkundigen mee te genieten op mijn kamer met zakdoekjes in de hand en ze zeiden ‘’Je ademhaling was zo rustig tijdens het zingen!’’ Dat was een heel bijzonder moment, het kon eigenlijk niet dat ik zo snel herstelde na vijf dagen IC. Het was voor ons een wonder.

Toen ik op de IC lag, werd er die zondag in onze kerk gebruik gemaakt van een filmpje waarop ik’het lied Tienduizend redenen zong. Ik weet dat sommige kerkleden het ongepast vonden dat ze me zagen zingen “Mijn adem stokt en mijn einde komt” terwijl ik op dat moment voor mijn leven lag te vechten. Ik vind dat aan de ene kant wel mooi.

Wat mij het meest heeft geraakt is dat gebed zo krachtig is. Er is echt een muur van gebed rondom mij en mijn gezin geweest. Mijn puberzoon vertelde naderhand aan mijn vrouw dat hij elke dag gebeden had dat papa thuis mocht komen. Hij had gezegd: ‘‘Nu weet ik zeker dat God bestaat.’’

Inmiddels gaat het weer goed met mij. Ik ga binnenkort mijn werk weer oppakken. Ik ben zo blij dat ik christen ben, dat er mensen om mij heen staan en dat ik ervaar dat God voor me zorgt. Als in het ziekenhuis ’s nachts de lamp uitging, kon ik altijd nog bidden, wat een troost! Ik ben nu extra dankbaar voor het leven. Het leven is mooi, je moet er echt iets mee doen: niet alleen maar gezin en werk, maar doe er iets mee tot eer van God!”

[/column]